Przemiany polityczne i gospodarcze w latach 1949–1951 związane z centralizacją kierownictwa i zarządzania gospodarką narodową wywarły istotny wpływ na działalność całego systemu spółdzielczości w Polsce. W wyniku realizacji postanowień dekretu o reformie bankowej, spółdzielczość kredytowa została ściśle powiązana z gospodarką planową i polityką państwa. Spółdzielnie kredytowe stały się jedynym źródłem kredytu dla gospodarstw chłopskich. Utworzone zostały gminne kasy spółdzielcze (GKS), podporządkowane Bankowi Rolnemu, jako centrali finansowej, organizacyjnej i rewizyjnej, a od 1953 r. Narodowemu Bankowi Polskiemu. Istniejące spółdzielnie przekształcano, o ile mieściły się w zatwierdzonym przez ministra finansów planie sieci spółdzielni. Małe i słabe spółdzielnie likwidowano. Zasadnicze przeobrażenia dokonały się w zakresie prac organów samorządowych, ich charakterze i uprawnieniach. Władzą stanowiącą było nadal walne zgromadzenie, natomiast działalnością kasy kierował zarząd. Statutowym organem kontrolującym była komisja rewizyjna, powołana w miejsce dotychczasowej rady nadzorczej, a społecznym organem kontroli był Związek Samopomocy Chłopskiej. Działalność samorządu podporządkowana był dyrektywom Banku Rolnego, a później Narodowego Banku Polskiego, regulującym wszystkie dziedziny działalności kasy. Kasy pozbawiono prawa gromadzenia wkładów oszczędnościowych, mogły je zbierać jedynie dla Powszechnej Kasy Oszczędności.

W związku z zarządzeniami ministra finansów z 4 stycznia i 13 lutego 1950 r. nastąpiło połączenie Banku Pożyczkowego Spółdzielczego i Banku Ludowego oraz Kasy Spółdzielczej w Poznaniu – Szczepankowie w Gminną Kasę Spółdzielczą w Poznaniu.
Połączenia dokonano na Walnym Zgromadzeniu łączonych spółdzielni w dniu 27 czerwca 1950 r. Siedzibą GKS w Poznaniu zostały lokale po b. Banku Pożyczkowym Spółdzielczym przy ulicy Marszałka Rokossowskiego 47/47a.

Już w pierwszym roku działalności Kasy wykluczono aż 367 rolników i 1.466 rzemieślników, kupców i innych osób. Było to wynikiem eliminowania z grona członków osób “klasowo obcych”. Zgodnie ze statutem pozostawiono tylko bezrolnych oraz mało i średniorolnych rolników, robotników oraz niewiele osób innych zawodów. W wyniku “czystki” w 1953 r. Kasa liczyła zaledwie 112 członków. Głównym źródłem środków dla działalności kredytowej stał się kredyt refinansowy. Całokształt akcji kredytowej podporządkowany był zadaniom wytyczonym w planach gospodarczych gmin. Kłopotliwa stała się także procedura udzielania kredytów. Każdy wniosek przed decyzją Zarządu opiniowany był przez Zarząd Gminny Związku Samopomoc Chłopska, a następnie zatwierdzany przez komitet kredytowy, w skład którego wchodzili przedstawiciele Związku Samopomoc Chłopska, Banku Rolnego, Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i Gminnej Kasy Spółdzielczej. Głównym źródłem dochodu, w obliczu limitowanej akcji kredytowej, stała się działalność rozliczeniowa.

Wprowadzenie nowej polityki rolnej, w związku z postanowieniami VIII Plenum KC PZPR z października 1956 r., stworzyło warunki do pewnego usamodzielnienia się spółdzielni kredytowych. Pierwszym tego przejawem było uchwalenie nowego statutu i zmiana nazwy – z Gminnej Kasy Spółdzielczej na Kasę Spółdzielczą w Poznaniu – podczas walnego zgromadzenia w dniu 21 czerwca 1956 r. Przywrócone zostały tradycyjne organa samorządu spółdzielni. Kolejne zmiany statutu dokonane zostały na podstawie nowelizacji dekretu o reformie bankowej, którą sejm uchwalił 29.05.1957 r. Spółdzielnie kredytowe mogły prowadzić samodzielną działalność oszczędnościowo – kredytową wśród chłopów i rzemieślników. Powołany został też Związek Spółdzielni Oszczędnościowo – Pożyczkowych, który od 1964 r. przyjął nazwę Centralnego Związku SOP. Nowe uprawnienia nadane kasom wykorzystała Kasa Spółdzielcza w Poznaniu i na walnym zgromadzeniu w dniu 11 maja 1958 r. powróciła do tradycyjnej nazwy. Przyjęto nazwę:

“Bank Ludowy w Poznaniu Spółdzielnia Oszczędnościowo – Pożyczkowa z odpowiedzialnością udziałami”.

W roku następnym nazwę zmieniono na:

“Bank Ludowy Spółdzielnia Oszczędnościowo – Pożyczkowa w Poznaniu”.

Kolejna zmiana nazwy Banku nastąpiła w związku z uchwałą II Zjazdu Delegatów SOP z 02.12.1972 r. w sprawie przyjęcia przez wszystkie SOP jednolitej nazwy “Bank Spółdzielczy”. Zmianę nazwy uchwalono na zebraniu przedstawicieli w dniu 18 marca 1973 r. Przyjęto nazwę:

“Spółdzielczy Bank Ludowy w Poznaniu”.

Następnym bodźcem do przemian w ruchu spółdzielczym było wejście w życie ustawy o spółdzielniach i ich związkach. Ustawa pozwoliła na dostosowanie działalności spółdzielczości kredytowej do nowych zadań, stworzonych dogodniejszymi warunkami dla intensyfikacji produkcji w gospodarstwach rolnych i dla rozwoju rzemiosła. Nastąpił ponowny napływ członków, by w 1974 r. osiągnąć liczbę 4.913 osób. Zwiększył się także zakres działalności kredytowej, rozwinęły się tzw. kredyty ratalne na zakup artykułów przemysłowych, kredyty na pilne potrzeby płatnicze członków. Zreorganizowana została sieć placówek banku, a po utworzeniu gmin w 1973 r. utworzono nowe oddziały: w Rokietnicy, Suchym Lesie, Komornikach i Luboniu. Na koniec 1974 r. Spółdzielczy Bank Ludowy posiadał 6 oddziałów, 11 stałych punktów kasowych, 2 punkty kasowe czasowo czynne i jednostkę macierzystą w Poznaniu. Bank zatrudniał 57 pracowników. Poza działalnością gospodarczą Bank wspierał różne organizacje użyteczności społecznej, szkoły wiejskie, finansował działalność wśród kobiet i młodzieży. Możliwości w tym zakresie był jednak ograniczone narzucanymi przez CZ SOP zasadami podziału nadwyżki bilansowej. Bank obowiązkowo musiał z niej wydzielać 75% na fundusz zasobowy, 10% na fundusz rozwoju spółdzielni, 2,5% na budowę szkół i internatów oraz 0,25% na rozwój spółdzielni uczniowskich. Środki na fundusz rozwoju spółdzielni odprowadzane były na szczebel centralny, co podobnie jak wiele zarządzeń, dotyczących działalności kredytowej, było przedmiotem krytyki na wielu zebraniach przedstawicieli.