Zmiany ustrojowe i polityczne po roku 1989 umożliwiły podjęcie reform gospodarczych. W obliczu pogłębiającej się recesji i narastających napięć społecznych konieczne było zastosowanie terapii szokowej. Wprowadzenie gospodarki na tory gospodarki rynkowej z początkiem 1990 roku obnażyło prawdę o stanie gospodarki, znajdującej się w głębokiej zapaści. Stopa inflacji z 250% w 1989 r. wzrosła w 1990 r. do 585%, by w roku 1991 spaść do 70%, a później do 40%. Narodowy Bank Polski wprowadził zmienną stopę oprocentowania kredytu refinansowego, ustalając ją w stosunku miesięcznym. W styczniu 1990 r. wyniosła ona 36%, w lutym 20%, w marcu 10%, a od lipca 36% ale już w stosunku rocznym. Zmiany te pociągnęły za sobą odpowiedni wzrost oprocentowania depozytów i kredytów, także tych udzielonych wcześniej. Nastąpił gwałtowny wzrost zadłużenia tych kredytobiorców, którzy nie byli w stanie szybko ich spłacić. Przyczyniło się to do wzrostu stanu kredytów trudno ściągalnych lub wręcz nieściągalnych. Banki spółdzielcze dodatkowo odczuły skutki trudnej sytuacji w rolnictwie po 1989 r., pogorszonej dodatkowo suszą w 1992 r. Nastąpił spadek zysków, a rok 1993 wiele banków spółdzielczych zamknęło stratami. Istotny wpływ na taki stan rzeczy miało wprowadzenie Zarządzenia nr 19/92 Prezesa Narodowego Banku Polskiego w sprawie równoważenia ryzyka bankowego w drodze tworzenia rezerw celowych. Zarządzenie, dążące do lepszego zabezpieczenia wypłacalności banków, okazało się zbyt restrykcyjne. Dotknęło ono przede wszystkim banki spółdzielcze, które nie uzyskały żadnej pomocy, w przeciwieństwie do dziewięciu banków państwowych wywodzących się z NBP.

Po wejściu w życie ustawy o zmianach w organizacji i działalności spółdzielni, Bank Gospodarki Żywnościowej przestał pełnić funkcję centralnego związku. Wkrótce powstawać zaczęły nowe struktury. Dążenie do usamodzielnienia się spółdzielni kredytowych naszego regionu znalazło wyraz w powołaniu do życia Gospodarczego Banku Wielkopolski w Poznaniu, zorganizowanego w formie spółki akcyjnej. GBW przejął rolę banku zrzeszającego banki spółdzielcze, które zawarły z nim umowy o zrzeszeniu się. Podstawowym celem działania GBW jest “ działanie na rzecz i w interesie zrzeszonych banków oraz działanie w interesie banków –akcjonariuszy”. Później powstały jeszcze dwa inne banki regionalne: Bank Unii Gospodarczej S.A. w Warszawie i Gospodarczy Bank Południowo-Zachodni we Wrocławiu. W bankach tych zrzeszonych było ponad 1/3 wszystkich banków spółdzielczych, pozostałe zawarły umowy z BGŻ. W 1991 r. z inicjatywy ponad stu spółdzielni kredytowych powstał Krajowy Związek Banków Spółdzielczych.

Zmiany te znacząco wpłynęły także na działalność Spółdzielczego Banku Ludowego. Za celowe uznano przynależność do Gospodarczego Banku Wielkopolski oraz Krajowego Związku Banków Spółdzielczych. Deklarację o zrzeszeniu się w GBW rada nadzorcza podpisała 13 czerwca 1990 r., przeznaczając początkowo 200 mln, a później jeszcze 350 i 450 mln zł. na wykupienie akcji Banku. Umowę o zrzeszeniu się w GBW podpisano 20 grudnia 1990 r., natomiast decyzja zarządu w sprawie przystąpienia SBL do Związku Banków Spółdzielczych zatwierdzona została przez radę nadzorczą 26 marca 1991 r. W dniu 1 lutego tego roku zgłoszono przynależność do Związku Banków Polskich.

Na kolejnych zebraniach przedstawicieli systematycznie podejmowano decyzje o przeznaczeniu części nadwyżki bilansowej na wzmocnienie ekonomiczne Banku poprzez zwiększenie funduszy banku. Prowadzone były także prace modernizacyjne i remonty w jednostkach Banku. Nakłady na remonty i modernizację wyniosły 9,5 mld zł, komputeryzacja operacji bankowych kosztowała natomiast prawie 4 mld zł. Wydatki pokryto ze środków własnych, sześć miliardów złotych przesuwając w koszty przyszłych okresów, co przez pięć lat (1992 – 1996) obciążyło Bank kwotą ponad miliarda złotych rocznie.

Lata 1990 – 1992 zamknięto wysokimi zyskami. W najlepszym pod tym względem roku 1991, zysk wyniósł 8.560 mln zł. Natomiast rok 1993 zamknięto stratą w wysokości 5.917 mln zł. Główną przyczyną jej powstania było dokonanie odpisów na rezerwy w wysokości 8,4 mld zł., dotyczące kredytów w sytuacji nieregularnej, a także występujące nadal koszty remontów oraz zapadłe, a nie spłacone przez kredytobiorców odsetki. Pewnemu pogorszeniu uległy wskaźniki charakteryzujące sytuację finansową Banku. Stratę za rok 1993 postanowiono pokryć z dochodów trzech kolejnych lat.

W dniu 28 grudnia 1994 r. uchwalony został przez Zebranie Przedstawicieli nowy Statut Spółdzielczego Banku Ludowego w Poznaniu.

W styczniu 2001 Spółdzielczy Bank Ludowy w Poznaniu przejął Bank Spółdzielczy w Lesznie. 18 stycznia 2001 r. Komisja Nadzoru Bankowego Uchwałą nr 7/KNB/2001 podjęła decyzję o zawieszeniu działalności Banku Spółdzielczego w Lesznie, który znalazł się w trudnej sytuacji finansowej. Na mocy Uchwały nr 8/KNB/2001 Bank Spółdzielczy w Lesznie został przejęty przez Spółdzielczy Bank Ludowy w Poznaniu.

W 2006 roku za zgodą Komisji Nadzoru Bankowego oraz postanowieniem Sądu Rejonowego w Poznaniu Spółdzielczy Bank Ludowy w Poznaniu zmienił nazwę. Nowa nazwa: Poznański Bank Spółdzielczy, podkreśliła wieloletnie tradycje Banku wywodzące się wprost ze stolicy Wielkopolski – Miasta Poznania. W kolejnych latach obserwowany jest dalszy, dynamiczny rozwój działalności Poznańskiego Banku Spółdzielczego.