Z dniem 1 lipca 1975 r. powołany został do życia państwowo – spółdzielczy Bank Gospodarki Żywnościowej. Powstał on z połączenia Centralnego Związku SOP i Banku Rolnego, na mocy ustawy o prawie bankowym. W okresie tym nastąpiły także zmiany w organizacji i zakresie działania terenowej administracji państwowej. Zlikwidowane zostały powiaty i jednocześnie zwiększone zostały kompetencje jednostek gminnych. Wzajemne stosunki między BGŻ i bankami spółdzielczymi określone zostały ustawą o prawie bankowym oraz uchwałą Rady Ministrów w sprawie nadania statutu Bankowi Gospodarki Żywnościowej, a ostatecznie wzorcowym statutem Banku Spółdzielczego, który również był “nadany”. BGŻ wyposażony został w funkcje koordynujące i dyscyplinujące wobec banków spółdzielczych. Prezes BGŻ uprawniony został do wydawania oświadczeń o celowości założenia spółdzielni, reprezentowania ich na zewnątrz, nadawania uprawnień lustracyjnych oraz regulowania działalności banków spółdzielczych za pomocą zarządzeń, instrukcji i wytycznych. Kierownictwo bankami spółdzielczymi powierzono dyrektorom banków spółdzielczych, powoływanym przez prezesa BGŻ. Uzyskali oni uprawnienia do jednoosobowego kierowania działalnością banku. Uprawnienia dotychczasowych organów samorządowych ograniczone zostały do funkcji opiniodawczych i kontrolnych. Decyzje samorządu najbardziej ograniczone zostały w działalności kredytowej. Uprawnienia decyzyjne przesunięto z Zarządu na Dyrektora, a większe pożyczki musiały być opiniowane przez O/W BGŻ. Pomimo tak znacznego ograniczenia samodzielności, rozszerzony został zakres działalności Banku. Bank prowadził całość bankowej obsługi kredytowej osób prowadzących gospodarstwa rolne oraz kasową obsługę gminnych rad narodowych, a także ich zakładów i jednostek budżetowych. Do realizacji nowych zadań Bank przystąpił natychmiast, ze szczególnych uwzględnieniem kredytowania nakładów inwestycyjnych. Wysokość wypłat hamowana była jednakże limitami wypłat kredytów inwestycyjnych, brakiem materiałów i rygorystycznymi ograniczeniami kredytowania budownictwa mieszkaniowego. Po wprowadzeniu stanu wojennego w dniu 13 grudnia 1981 r. wypłaty kredytów zostały na krótki okres wstrzymane.

W zakresie działalności oszczędnościowej widoczny był wzrost stanu wkładów oszczędnościowych, co spowodowane było stosunkowo korzystną sytuacją finansową rolnictwa oraz niedostateczną podażą artykułów trwałego użytku, takich jak samochody, ciągniki, kombajny i inne maszyny rolnicze. Liczba rachunków oszczędnościowych wzrosła z 2.977 do 4.593. Do wzrostu stanu oszczędności przyczynił się także rozwój działalności rozliczeniowej, wprowadzono wzajemną obsługę książeczek oszczędnościowych przez banki spółdzielcze i Powszechną Kasę Oszczędności oraz obsługę książeczek oszczędnościowych przez wszystkie urzędy pocztowe na terenie kraju.

W 1982 r. uchwalone zostało nowe prawo bankowe i prawo spółdzielcze. Natomiast w 1984 r. na III Krajowym Zjeździe Delegatów BS uchwalony został statut BGŻ. Te akty spowodowały złagodzenie centralistycznych form zarządzania spółdzielczością kredytową, nie było to jednak odejście od nich. Wyrazem tych zmian były przede wszystkim forma wyboru członków organów samorządowych i większy zakres ich uprawnień. Zmiany te znalazły swoje odzwierciedlenie w statucie Spółdzielczego Banku Ludowego, uchwalonym na zebraniu przedstawicieli w dniu 29 maja 1983 r. Zmienił się także skład osobowy Rady Nadzorczej, a Zarząd odzyskał swoje uprawnienia decyzyjne. Zmianie uległy warunki działania Banku spowodowane burzliwym okresem przemian społeczno-politycznych lat osiemdziesiątych, a zarazem okresem pogłębiającej się recesji gospodarczej, której towarzyszyły nasilające się procesy inflacyjne. Od początku lat osiemdziesiątych podejmowano reformy gospodarki, które po 1989 r. zmierzały do usprawnienia systemu gospodarki centralnie planowanej, a dopiero od 1990 r. do wdrożenia gospodarki rynkowej (plan Balcerowicza). Zmieniły się warunki gospodarowania w rolnictwie. W latach 1985 – 1990 ceny produktów sprzedawanych przez rolników wzrosły 35-krotnie, a ceny towarów i usług nabywanych przez nich wzrosły 60-krotnie. Nastąpiła utrata zdolności akumulacyjnych części gospodarstw i wejście w sferę dekapitalizacji majątku trwałego. Pogorszyła się koniunktura wewnętrzna (zubożenie społeczeństwa) i światowa (koniec wysokich cen na żywność) dla tej sfery gospodarki. W końcu tego okresu rolnictwo stanęło wobec nie występujących poprzednio barier rozwojowych: wobec bariery popytu, wobec bariery zatrudnienia, wynikającej z zaniku ssania wiejskiej siły roboczej przez sektor nierolniczy i wobec bariery dochodowej. Na działalność Spółdzielczego Banku Ludowego w Poznaniu istotny wpływ miała przede wszystkim sytuacja ekonomiczna w sektorze rolnym, gdyż w tym okresie spełniał on jeszcze w pierwszym rzędzie funkcje banku rolniczego. Za sprawą inflacji wzrosły wielkości liczbowe charakteryzujące poszczególne dziedziny działalności Banku. W zakresie działalności depozytowej odnotowano wysoki wzrost stanu wkładów do poziomu 3.337 mln zł w 1989 r., co stanowiło wzrost 26-krotny w stosunku do 1982 r. Szybko rosły też wypłaty i stan udzielonych kredytów. Wypłaty kredytów z 285,6 mln zł w 1982 r. wzrosły do 10.302,2 mln zł w 1989 r., a stan udzielonych kredytów odpowiednio z 383,1 mln zł. do 3.542,8 mln zł. Dynamika wypłat zmalała wraz z wprowadzeniem polityki trudnego pieniądza i “selektywnego kredytowania” w związku z występowaniem “nawisu inflacyjnego”. Wspierano przede wszystkim finansowanie bieżących nakładów produkcyjnych i nakładów inwestycyjnych z wyższym udziałem środków własnych kredytobiorcy. W latach 1982 – 1989 kontynuowano porządkowanie sieci placówek terenowych i wzmacnianie organizacyjne oddziałów. Działalność gospodarcza Banku koncentrowała się głównie w oddziałach. Jednostka macierzysta była przede wszystkim “rezerwuarem” oszczędności, a w oddziałach koncentrowała się działalność kredytowa. W tym przejawiał się rolniczy charakter Banku. Rola oddziałów polegała jednak przede wszystkim na zespoleniu Banku ze środowiskiem. Z roli tej zdawały sobie sprawę władze Banku, dążące do umocnienia organizacyjnego oddziałów i zwiększenia ich uprawnień, szczególnie w zakresie przyznawania kredytów.