Procesy gospodarcze zachodzące w okresie międzywojennym wpłynęły bardzo znacząco na sytuację spółdzielczości kredytowej. Początkowy okres inflacji, później kolejno: krótkotrwały okres dobrej koniunktury, kryzys gospodarczy i wreszcie stopniowa poprawa w latach 1935–1939. Inflacja sparaliżowała całokształt życia gospodarczego i doprowadziła do wymiany marki polskiej na złotego polskiego w relacji; 1.800.000 marek = 1 złoty. Wprowadzenie złotego nastąpiło 1 czerwca 1924 r. Wymiana pieniądza doprowadziła do prawie całkowitej utraty przez spółdzielczość kredytową swoich funduszy. Wkładcy utracili swoje oszczędności a członkowie przez lata wpłacane udziały.

Po krótkim okresie rozwoju i wzmocnienia finansowego spółdzielczości kredytowej, wybuchł w 1929 r. kryzys gospodarczy, przerywający okres prosperity. Doprowadziło to do narastania zaległości w spłatach kredytów, a tym samym do zamrożenia funduszy spółdzielni kredytowych. Kryzys zmusił spółdzielczość kredytową do szerszego korzystania z kredytu refinansowego w Banku Polskim i Państwowym Banku Rolnym. Po ograniczeniach, dokonanych w 1934 r. nowelami ustawy o spółdzielniach z 1920 r., zlikwidowane zostały dotychczasowe związki regionalne, w tym także Związek Spółek Zarobkowych i Gospodarczych w Poznaniu. Wszystkie te czynniki miały wpływ na działalność Banku Ludowego i Banku Pożyczkowego Spółdzielczego w Poznaniu. Bank Ludowy od lipca 1920 r. działał pod dawną, ale spolszczoną już nazwą:

“Bank Ludowy, Spółka zapisana z ograniczoną odpowiedzialnością w Poznaniu”,

a od 4 stycznia 1922 r. jako:

“Bank Ludowy, Spółdzielnia z ograniczoną odpowiedzialnością w Poznaniu”.

Z perturbacji związanych z kryzysem Bank Ludowy wyszedł obronną ręką. Fundusze obce zmniejszono w okresie kryzysu o 27%, co było wyrazem dążenia do całkowitej samowystarczalności. W zakresie funduszy własnych nastąpił natomiast wzrost. Fundusz udziałowy zwiększył się o 36%, a fundusze pozostałe o 93%. Na koniec 1934 r. fundusze własne przekraczały 50% sumy bilansowej. Wraz z poprawą koniunktury gospodarczej w Polsce w latach 1935 – 1939 nastąpił rozwój działalności Banku. Zwiększyła się liczba członków, podwoiła się suma wkładów oszczędnościowych, zwiększyła się działalność kredytowa. Tak więc Bank Ludowy mógł ponownie w pełni zaspakajać potrzeby kredytowe swych członków z własnych funduszy i zgromadzonych wkładów oszczędnościowych.

Podobnie przebiegała działalność Banku Pożyczkowego w Poznaniu. W 1920 r. przyjęto nazwę:

“Bank Pożyczkowy, Spółka zapisana z nieograniczoną odpowiedzialnością w Poznaniu”,

a w końcu 1922 r. nazwę dostosowaną do wymogów nowego prawa spółdzielczego:

“Bank Pożyczkowy, Spółdzielnia z odpowiedzialnością nieograniczoną w Poznaniu”

Rozwój działalności kredytowej Banku wyprzedzał wzrost sumy zgromadzonych wkładów oszczędnościowych. Konieczne zatem stało się zaciąganie kredytów bankowych. Skutki kryzysu wyraźnie zaczęły się zarysowywać dopiero w 1931 roku, głównie w nagłym spadku sumy wkładów oszczędnościowych i zmniejszeniu się liczby członków. Mimo trwającego kryzysu rozwijana była działalność kredytowa. Nienależyte zabezpieczenia spłaty kredytów w połączeniu ze złą sytuacją gospodarczą kraju spowodowały ich wysoką nieściągalność. Pomimo dokonanych konwersji długów, w bilansie za 1935 r. wykazana została strata w wysokości 45.577 zł. Pokryto ją z funduszu rezerwowego Banku. W celu uzdrowienia gospodarki Banku dokonano radykalnych cięć w wydatkach administracyjnych, ograniczono także kompetencje poszczególnych organów samorządu w zakresie udzielania kredytów.

Na nadzwyczajnym walnym zebraniu 16 listopada 1936 r. zrezygnowano z nieograniczonej odpowiedzialności członków. Została ona ograniczona do wysokości czterech tysięcy złotych, czyli do wysokości dwóch udziałów. Dokonana została odpowiednia zmiana statutu. Zmieniona została także nazwa na:

“Bank Pożyczkowy Spółdzielczy z odpowiedzialnością ograniczoną w Poznaniu”

Zmiana zakresu odpowiedzialności nie naruszała interesów wierzycieli przy aktualnym stanie zobowiązań. Pewna poprawa w sytuacji spółdzielni zaczęła zarysowywać się od 1938 r. Mimo nadal nierentownej jeszcze działalności kredytowej, wkraczano na drogę wychodzenia z kryzysu, co przejawiało się niewielkim zyskiem oraz wzrostem zaufania miejscowego społeczeństwa. Ostatnie walne zebranie Banku Pożyczkowego Spółdzielczego w Poznaniu przed wybuchem II wojny światowej odbyło się 9 maja 1939 roku.